Γράφει η Ζωή-Μαρία Κόρδα
Τα τελευταία χρόνια, ολοένα και περισσότεροι φοιτητές με Αναπηρίες φοιτούν στα Ελληνικά Πανεπιστήμια της χώρας μας. Οι δυσκολίες και οι προκλήσεις των συγκεκριμένων φοιτητών είναι πολλές, καθώς καταφέρνουν να περάσουν στη σχολή της αρεσκείας τους και δυσκολεύονται να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του εκάστοτε τμήματος. Προφανώς το ζήτημα αυτό δεν οφείλεται στους ίδιους τους φοιτητές, αλλά στα ελλιπή μέσα που διαθέτουν τα Πανεπιστήμια προκειμένου να τους βοηθήσουν ουσιαστικά. Μία σημαντική ερώτηση η οποία είναι εύλογο να τεθεί είναι ποιες είναι οι δυσκολίες αυτών των φοιτητών κατά τη διάρκεια των σπουδών τους;
Αρχικά, θα ήταν σωστό να προσδιοριστεί η έννοια της ‘Αναπηρίας’ και ποιοι φοιτητές εντάσσονται στη συγκεκριμένη κατηγορία.Σίγουρα, η αναπηρία δεν ορίζεται ως ‘ανικανότητα’ ή ‘αδυναμία’, αλλά ως μία κατάσταση ενός ατόμου με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Εξάλλου, όλοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί και ξεχωριστοί κι αυτή η ποικιλομορφία κάνει όμορφο τον κόσμο μας. Έτσι, η ίδια η κοινωνία οφείλει να ανταπεξέλθει και να προσαρμοστεί στις ανάγκες του εκάστοτε ανθρώπου και όχι το ανάποδο. Στην περίπτωση αυτή, λοιπόν, οι φοιτητές με Αναπηρίες έχουν απόλυτα το δικαίωμα να συμμετέχουν και να δραστηριοποιούνται σε οποιαδήποτε δράση της σχολής τους ισότιμα με τον οποιονδήποτε φοιτητή.
Οι φοιτητές με Αναπηρίες έχουν κυρίως προβλήματα όρασης,ακοής, κινητικές αναπηρίες, ψυχικές διαταραχές, ιατρικές παθήσεις, διαταραχές στο φάσμα του αυτισμού και μαθησιακές δυσκολίες.
Σύμφωνα με το άρθρο 2 της Διεθνούς Σύμβασης του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα των ατόμων με Αναπηρία, η “εύλογη προσαρμογή” μπορεί να βοηθήσει τις εξατομικευμένες ανάγκες του φοιτητή με αναπηρίες. Η ‘εύλογη προσαρμογή’ αφορά κατάλληλες τροποποιήσεις που μπορούν να γίνουν προκειμένου να διασφαλιστούν τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι θεμελιώδεις ελευθερίες του κάθε ατόμου με αναπηρίες. Αυτές οι τροποποιήσεις εμπεριέχουν τις κατάλληλες υποδομές των πανεπιστημίων(χρήση ράμπας, εύκολα προσβάσιμες αίθουσες), τον τρόπο διδασκαλίας( βοήθεια από δάσκαλο νοηματικής, σημειώσεις υπό τη μορφή Braille ή σε ακουστικό περιεχόμενο) και τέλος στην κοινωνικοποίηση του ατόμου. Μάλιστα, ο καλύτερος παράγοντας προσαρμογής σε ένα καινούριο περιβάλλον αποτελεί η αμοιβαία αποδοχή και η καταπολέμηση του άγχους. Γι’ αυτούς τους λόγους, τα άτομα με Αναπηρία μπορούν να συμμετάχουν σε αντίστοιχες δραστηριότητες της σχολής τους όπως θεατρικές ομάδες,κινηματογραφική λέσχη, χορούς, γυμναστική και οτιδήποτε άλλο προσφέρεται χωρίς καμία διάκριση.
Εν τέλει, τα Ελληνικά Πανεπιστήμια δεν έχουν προσαρμοστεί στις ανάγκες των Ατόμων με αναπηρίες κυρίως λόγω έλλειψη υποδομών και χρηματοδότησης από την πολιτεία. Συγκριτικά με τα ξένα δημόσια Πανεπιστήμια, δυστυχώς η Ελλάδα εκλείπει στις ανάγκες των φοιτητών με αναπηρίες. Ωστόσο σε αρκετά πανεπιστήμια της χώρας ισχύει και εφαρμόζεται η ‘ειδικότητα’ του εθελοντή-βοηθού φοιτητή. Δηλαδή κάποιος/α φοιτητής/τρια μπορεί να αναλάβει και να βοηθήσει έναν φοιτητή με αναπηρίες ως προς την ομαλή πρόσβαση στο περιβάλλον του Πανεπιστημίου, την παροχή σημειώσεων και οτιδήποτε άλλο χρειαστεί ο φοιτητής/τρια με αναπηρίες. Αυτό βοηθάει σίγουρα αφενός τον φοιτητή/τρια με αναπηρίες να προσαρμοστεί καλύτερα στο πανεπιστημιακό περιβάλλον και αφετέρου τον βοηθό-εθελοντή φοιτητή/τρια να προσφέρει τη βοήθεια του. Έτσι αν και οι δυσκολίες είναι πολλές και ουσιαστικές, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις που οφείλουν να υιοθετήσουν και τα Ελληνικά Πανεπιστήμια.
Η εικόνα ανακτήθηκε από: Undergraduate students declaring disability rises, report finds – Disability Insider
