«Αυτά είναι πλουσιόπαιδα, γι’ αυτό πάνε στα κολλέγια!!»
Αυτή είναι η άποψη που έχει πολύς κόσμος για όσους φοιτούν σε Ελληνικά Κολλέγια.
Είναι άραγε αλήθεια;
Είναι όντως πλουσιόπαιδα όλοι αυτοί οι χιλιάδες, ανά τα χρόνια, φοιτητές και απόφοιτοι από κολλέγια;
Έχει τόσους πλούσιους η Ελλάδα;
Ας τα πάρουμε από την αρχή.
Τα κολλέγια στην Ελλάδα παρέχουν Πανεπιστημιακά προγράμματα σπουδών αλλά και μη Πανεπιστημιακά σε συνεργασία με ξένα πανεπιστήμια. Τόσο από την Ευρώπη αλλά και την Αμερική. Τα προγράμματα αυτά στοιχίζουν. Ισχύει. Αυτό όμως συνεπάγεται αυτόματα ότι είναι και πλούσιοι; Με την ίδια λογική αν κάποιος κυκλοφορεί με ακριβό κινητό ή αμάξι είναι πλούσιος.
Αν κάποιος ψάξει και ρωτήσει τον κόσμο που φοιτά ή έχει αποφοιτήσει θα διαπιστώσει ότι όχι μόνο δεν είναι πλούσιοι αλλά πολλοί παίρνουν ακόμη και δάνειο για να πληρώσουν τα δίδακτρα. Κάποιοι κάνουν ακόμα και δύο δουλειές για να ανταπεξέλθουν οικονομικά. Πολλοί είναι οικογενειάρχες που απλά θέλουν να αναπτύξουν γνώσεις, να αναβαθμιστούν στη δουλειά τους, να αλλάξουν τομέα εργασίας. Αυτά είναι δύσκολο να τα κάνει κάποιος σε δημόσιο Πανεπιστήμιο και η μόνη λύση του είναι η ιδιωτική εκπαίδευση. Κι αυτό γιατί η πρόσβαση σε Δημόσιο Πανεπιστήμιο είναι μόνο μέσω των Πανελλήνιων Εξετάσεων. Ένα σύστημα που υπάρχει μόνο στην Ελλάδα. Πρωτοπόρα και σε αυτό η χώρα μας.
Ένας άνθρωπος εργαζόμενος, με οικογένεια, παιδιά και υποχρεώσεις προφανώς και είναι δύσκολο τόσο να μπει στη διαδικασία των Πανελληνίων εξετάσεων όσο και να παρακολουθεί ένα πρόγραμμα σπουδών με πρωινές παραδόσεις μαθημάτων και παρουσίες σε εργαστήρια. Πολλοί καταφεύγουν στην επιλογή της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης είτε δια αλληλογραφίας (παλαιότερα) είτε σε online courses για να ασχοληθούν και να αποκτήσουν επιπλέον γνώσεις στο αντικείμενο που επιθυμούν.
Όχι, λοιπόν, κύριοι. Οι φοιτητές και οι απόφοιτοι των κολλεγίων δεν είναι πλουσιόπαιδα. Είναι άνθρωποι που αναζητούν μια δεύτερη ευκαιρία στη γνώση και στον επαγγελματικό στίβο και αυτή η ευκαιρία δε τους δίνεται από τη δημόσια εκπαίδευση.
Και στην τελική, όλους τους κρίνει η αγορά εργασίας.
