Κάθε άνθρωπος από την ώρα που γεννιέται μαθαίνει από τους γονείς/κηδεμόνες/σημαντικούς άλλους. Αυτοί οι άνθρωποι είναι εκείνοι που βοηθάνε το παιδί να μεγαλώσει και συνεπώς εξαρτάται από εκείνους για όλες του τις ανάγκες, ειδικά τις βασικές όπως η τροφή, και η στέγη. Επίσης, μη γνωρίζοντας τα βασικά για τη ζωή, τρέχει σε εκείνους για να βρει τις περισσότερες απαντήσεις, αν όχι όλες. Και αυτό που θα το πουν θα είναι το πρώτο πράγμα που θα μάθει, η πρώτη απάντηση για ένα ζήτημα, η πρώτη πληροφορία. Μέχρι μια ηλικία δεν έχει την επιλογή να αντικρούσει ή αμφισβητήσει αυτό που του λένε και το παίρνει ως δεδομένο. Ως την μοναδική αλήθεια. Σιγά – σιγά χτίζει τις πεποιθήσεις του και τον τρόπο σκέψης του τα οποία είναι κατά πολύ επηρεασμένα από αυτά που έχει μάθει από τους άλλους.
Μεγαλώνοντας μπορεί να νιώθουμε πως κάτι δεν πάει καλά. Πως βιώνουμε κάποια συναισθήματα όχι και τόσο ευχάριστα σε διάφορες καταστάσεις της ζωής ακόμα και σε μια απλή συζήτηση με έναν φίλο/η. Τα συναισθήματα αυτά μπορεί να πυροδοτούνται από κάποιες σκέψεις που πολλές φορές δεν είναι «δικές μας» αλλά περασμένες από κάποιον άλλο. Αυτό μπορεί να συμβεί για διάφορους λόγους όπως επειδή αυτός ο άλλος μας προσέφερε ασφάλεια, επειδή έγινε συνήθεια, επειδή δεν ακούσαμε ποτέ το αντίθετο ή κάτι διαφορετικό, είτε επειδή τον θαυμάζαμε τόσο πολύ που δεν μπορούσαμε να αμφισβητήσουμε τις απόψεις του και τον τρόπο που μπορεί να διαχειριζόταν καταστάσεις.
Δεν είναι εύκολο κάποιος να αμφισβητήσει τους σημαντικούς άλλους για εκείνον πόσο μάλλον όταν με την βοήθεια τους κατάφερε να μεγαλώσει και να βρίσκεται εδώ. Όμως είναι μια άλλη προσωπικότητα, ξεχωριστή, με δικές της σκέψεις. Γι’ αυτό και κάποιες φορές χρειάζεται να αναθεωρούμε σκέψεις, πεποιθήσεις, και συμπεριφορές που πολύ πιθανόν αυτές να μάθαμε από μικροί και να προσπαθήσουμε να βρούμε ποιες είναι οι πραγματικές μας. Είμαι ο εαυτός μου; Το πιστεύω πραγματικά αυτό; Σκέφτομαι, μιλάω ή συμπεριφέρομαι ως Μαρία ή ως κάποιος άλλος που γνωρίζω; Νιώθω ωραία συναισθήματα σκεπτόμενη ή λέγοντας αυτό; Πως θα ένιωθα αν έλεγα ή έκανα κάτι άλλο; Ποια απ’ αυτές τις σκέψεις είμαι εγώ;
Είναι δύσκολο να βρούμε τον πραγματικό, αυθεντικό εαυτό μας. Αυτόν που δεν είναι «κόπια» κανενός αλλά ένα μείγμα με συστατικά ίσως παρόμοια αλλά στην πραγματικότητα πολύ διαφορετικά με εκείνα των σημαντικών άλλων μας. Δεν υπάρχει μία αλήθεια, μόνο αυτή που γνωρίζουμε ως τώρα δηλαδή, αλλά υπάρχει η δική μας αλήθεια.
Χασταλή – Σιταρά Μαρία
Ψυχολόγος/Ψυχοθεραπεύτρια
https://m.facebook.com/ChastaliSitaraMaria
